Mga Pilipino sa Párang: Kalabaw Bilang Pambansang Sagisag ng Paggawa

Abstract

Sa sinaunang komunidad, tinitingnan ang kalabaw bilang isang mahalagang salik sa matagumpay na pagsasaka. Itinuturing itong imahen ng kasaganaan hindi lamang dahil sa taglay nitong laki at kalusugan ngunit dahil sa kasipagan nito sa paggawa. Ito ang hayop na maaasahan sa bukid at katuwang ng magsasaka sa paglinang ng kaniyang lupain. Gayunpaman, sa pagdating ng mga mananakop na Español, nagbago ang ganitong pagtingin dahil itinuro sa mga sinaunang Pilipino na ang kalabaw ay isang mangmang at sunod-sunurang hayop lamang sa bukid na pagbubungkal lamang ang nalalaman. Ginagamit na larawan din ang atrasadong kalabaw sa akdang Si Tandang Basio Macunat upang ihalintulad sa mga indio na hindi dapat magkamit ng edukasyon. Ipinakikita ng papel na ito na sinikap baguhin ng mga manunulat at dibuhista ang kolonyal na pagtinging ito sa mga kalabaw gamit din ang mga akdang pampanitikan. Mula sa ipinakilalang pasibong kalabaw ng mga Español, binuhay ng mga makasining ang mga kalabaw na nagagalit, gumaganti, at naghihimagsik. Gayundin, inilalarawan dito ang parehong kalagayan sa paggawa ng mga kalabaw at magsasaka, at kung paanong sinasalamin ng imahen ng kalabaw ang kalagayan ng mga magsasaka sa agrikultural na pamumuhay. Dahil dito, nagkakaroon ng dalawang magkaibang pagturing sa kalabaw bilang pambansang hayop ng Pilipinas. Sa huli, maglalantad ang papel ng mga punto kung paano sinisimbolo ng kalabaw ang pagkakakilanlan ng mga Pilipino sa industriya ng agrikultura at dualistikong pagtingin sa agrikultural na pamumuhay ng bansa.